15 Νοέ Tziko_and_Lidias_cracked_by_Hit_Channel

Tziko and Lidias cracked by Hit Channel (27 June 2022)

Hit Channel: Γεια σου Tziko! Επικοινωνούμε λίγο πριν την εμφάνισή σου στο Under Athens. Τελευταία προτιμάς ιδιαίτερους χώρους, είναι αλήθεια;
Tziko: Τι λέει Περικλή; Ευχαριστώ για τις ερωτήσεις, αυτή και τις επόμενες. Τελευταία, επιτρέπονται οι συναυλίες. Δεν έχει πλάκα, γιατί δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε είσοδο και αλκοόλ. Γι’ αυτό, το τελευταίο εξάμηνο κάνουμε street-performances με τη φίλη Lidia. Street σημαίνει δρόμος. Ο δρόμος είναι ιδιαίτερος χώρος, γιατί το κοινό είναι απρόβλεπτο και συμμετέχει. Άρα, μάλλον ναι, είναι αλήθεια αυτό που λες.
Πριν συνεχίσουμε. Τρία πολύ σημαντικά πράματα.
Πρώτο. Την Παρασκευή στο Under Athens, θα παίξουμε μαζί με τη Χρυσάνθη. Κιθάρα/ντραμς. Η συναυλία δε θα έχει είσοδο. Θα έχει τζάμπα πατατάκια και fanta.
Δεύτερο. Τώρα μαζί μου είναι η Lidia και θα μπαίνει σφήνα με ελληνικά ή αγγλικά, όπου γουστάρει.
Lidia: Κι άμα γουστάρω. Hello!
Tziko: Τρίτο. Η Lidia τα έχει με μια άλλη Lidia. Τις λέμε Λιδίες. Είναι κι η άλλη Lidia εδώ μαζί μας. Το παίζει ότι είναι ο Περικλής και μας διαβάζει τις ερωτήσεις, που μου έστειλες με email. Δίνουμε τις απαντήσεις προφορικά και ηχογραφούμε. Όταν βρούμε pc με ελληνικό πληκτρολόγιο, θα κάνουμε την ηχογράφηση κείμενο και θα σ’ το στείλουμε.

Hit Channel: Εντάξει! Πάμε λίγο προς τα πίσω. Αρκετή δράση τον τελευταίο χρόνο ξεκινώντας με το Crack Tour. Τι ζήσατε και γιατί crack;
Tziko: Το 2021, απαγορεύτηκαν οι συναυλίες. Η συγκάτοικος μου, η Silvia, ήθελε να στήσουμε περιοδεία σε Ευρώπη και Αμερική. Μιλήσαμε με το Crypto-Anarchist Underground. Αυτό δεν είναι κολεκτίβα. Είναι οι Λιδίες και 2-3 φίλες. Κράκαραν κάτι sites και μας έδωσαν τροχόσπιτο, εξοπλισμό και προμήθειες.
Lidia: We then gave cracked supplies to our friends.
Tziko: Μας αρέσουν τα δώρα. Έχουμε χαρίσει κιθάρες, πλήκτρα, μπαγκέτες, αεροπορικά, φάρμακα ή χαρτο/crypto-coins.
Lidia: Και κιμονό και t-shirts. And crack.
Tziko: Τι ζήσαμε και γιατί crack. Ζήσαμε ό,τι ζει μια μπάντα που στήνει συναυλίες, όταν απαγορεύονται οι συναυλίες. Ένα ωραίο κρυφτό. Γι’ αυτό και το όνομα. Crack, για εμάς, σημαίνει hack. Και, στο hacking, μαθαίνουμε ένα απλό πράγμα, να κρυβόμαστε.

Hit Channel: Αμέσως μετά Detroit, θα λέγαμε σε ένα αυθεντικό Rock for Food reunion. Ήταν η πρώτη εμφάνιση στο εξωτερικό; Πώς το βίωσαν οι Αμερικάνοι;
Tziko: Reunion κάνουν οι μπάντες, που κάποτε διαλύθηκαν και ξαναενώνονται, για να βγάλουν λεφτά.
Lidia: Για να χορέψουν πάνω στο corpse… πτώμα τους;
Tziko: Ναι. Με τη Rock for Food δεν έγινε αυτό. Με τη Ναντίν παίζαμε χρόνια μαζί. Κάπου το 2015-2016, πήγε μόνιμα Detroit. Μου είχε λείψει πολύ. Γι’ αυτό πήγα να τη δω, να παίξουμε και να βγάλουμε δίσκο.
Πριν το Detroit, είχαμε παίξει το 2020-2021 Λουξεμβούργο και Άμστερνταμ με τις Λιδίες και τη Silvia. Και Μαδρίτη με τη Χρυσάνθη και τον Άνχελ. Και Portland με τη Lidia και τη Silvia.
O κόσμος έξω χορεύει αρκετά.
Lidia: In Spain, Angel’s friends said Chrisanthi and Tziko are the best dope-punk-band they had ever seen. In Detroit, weird people in a weird audience were doing weird dancing. In Portland, I left the stage to go make out with a girl from the audience and I let the band, Tziko and Silvia, play without bass. And, in Amsterdam, the police hate us for existing.

Hit Channel: Εξίσου άξιο αναφοράς είναι μια ακόμη καινούργια δράση της Rock for Food, το Punk Theatre. Αρχικά, ποια ανάγκη εκφράζεται μέσα από εκεί; Και παράλληλα έχω μια μεγάλη περιέργεια για τον underground (;) κόσμο που συναντάς σε Ολλανδία και Βέλγιο!
Tziko: Η Lidia τρέχει το Documentary Theatre.
Lidia: It’s like Rock for Food με ηθοποιούς.
Tziko: Φέτος το Γενάρη πήγαινα στις πρόβες τους. Πριν δεν είχα καμιά σχέση με το θέατρο. Στην παράσταση, μου φάνηκε περίεργο που οι ηθοποιοί παίζουν και το κοινό κάθεται. Καμιά διάδραση ή αντίδραση, πέρα από χειροκρότημα. Είπαμε με τη Lidia να κάνουμε το Punk Theatre. Street performances, όπου ο κόσμος θα συμμετείχε. Μερικές φορές χωρίς να το ξέρει. Κάναμε αρκετά. Τα καλύτερα έγιναν τον Ιούνιο. Δίναμε εξετάσεις με τη Lidia για master σε μια τεχνική street-rage/dance. Μετά την προπόνηση στη σχολή, συνεχίζαμε Punk Theatre. Η Lidia έκανε ότι με έδερνε. Κι εγώ προσπαθούσα να τις φάω με στυλ. Κι ο κόσμος χαιρόταν που μια κοπέλα έδερνε ένα αγόρι.
Για το underground. Αυτό το βλέπουμε σα μια προσπάθεια να κρυφτεί ένα παιδί από το ground. Να μην το καταλάβουν τα άλλα παιδιά από το ground. Το ground μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μόδα, αστυνομία και άλλα. Η Silvia και οι Λιδίες είναι τα μόνα underground παιδιά που έχω γνωρίσει έξω, Ολλανδία. Η Silvia, γνωστή hacker. Και οι Λιδίες, ένα ντουέτο τρέλας, που νομίζουν ότι είμαστε λιοντάρια.
Lidia: We are lionesses. Και ποτέ δεν κάνουμε συμφωνίες με humans. Κι ο Tziko είναι underground. He’s hiding. Cracking the Κουρείο, the Punk Theatre, the diving club, the aikidoflow/dance people and others.

Hit Channel: Πως τα βλέπεις τα πράγματα εκεί; Υπάρχει αναπτυγμένη η κουλτούρα του DIY;
Tziko: Το DIY είναι παντού. Στη ζωή, στον έρωτα και όπου αλλού να ‘ναι. Στη μουσική, το DIY μάλλον έχει να κάνει με παιδιά που προσπαθούν με πρωτότυπο τρόπο να προκαλέσουν, να ανατρέψουν ή να αδιαφορήσουν για καθιερωμένα standards δημιουργίας, παραγωγής, performance και λοιπά. Έξω, το βλέπουμε αυτό σε παρέες, μπάντες. Έχει όμορφη αισθητική. Είναι ανεξάρτητο, ανιδιοτελές, γνήσιο.
Υπάρχουν φορές που κάτι παιδιά το εκμεταλλεύονται. Σε κάποιες κολεκτίβες, για παράδειγμα, είδαμε επιτήδευση ή καπήλευση. Άτομα να κυνηγάνε λεφτά, να εκμεταλλεύονται ιδέες άλλων, συνήθως γνωστών ρευμάτων, όπως η αναρχία ή το DIY.
Lidia: The Germans! In a ‘squat’ party. 24 euro είσοδο και 8 euro beer. And that merch. Instead of records, they were selling t-shirts starting from 30 euro and jeans from 80 euro. Πάνε καλά;
Tziko: Ήταν σα να μπήκαμε σε ακριβό μαγαζί ρούχων με είσοδο και ζωντανή ορχήστρα. Εννοείται, δεν είμαστε κατά του merchandise. Έχουμε αγοράσει μπλουζάκια. Nirvana, PapithedogTV και άλλα που ήταν στιλάτα και σε νορμάλ τιμή. Στο συγκεκριμένο πάρτι, που λέει η Lidia, η φάση ήταν ακριβή και κακόγουστη.
Δε λειτουργούν έτσι όλες οι κολεκτίβες. Αλλά κάποιες λειτουργούν έτσι. Αυτό είναι προβληματικό. Μα δε μου φαίνεται περίεργο. Ζούμε σε μια κοινωνία, όπου τα χρήματα είναι νούμερο 1 στη λίστα. Σε όποια λίστα. Ένα μηχανικό lifestyle που θέλει να δουλεύουμε όλη μέρα. Να μην έχουμε ελεύθερο χρόνο. Γενικά, ό,τι κάνουμε να το κάνουμε για τα λεφτά. Όλο αυτό βγαίνει και στις πρακτικές εκμετάλλευσης κάποιων κολεκτίβων. Βρωμάνε εμπορικίλα.
Όχι ότι είναι καλό ή κακό ένα παιδί να θέλει να βγάλει χρήματα από τη μουσική. Υπάρχουν πολλές απόψεις για την μουσική. Άλλοι τη βλέπουν σαν εμπόρευμα. Άλλες τη θεωρούν θεότητα. Ή άλλα παιδιά πιστεύουν ότι είναι αίσθηση. Όλα αυτά είναι γνώμες. Και καλά κάνει και τις έχει το κάθε παιδί. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζει κάποιο παιδί να δει τα πράγματα μπορεί να επηρεάσει το πώς θα ζήσει.
Για παράδειγμα, ένα παιδί μπορεί να βλέπει τη μουσική σαν αίσθηση, που του δίνει ευχαρίστηση. Παίζει και ακούει μουσική και περνάει καλά. Ή, αν δεν έχει την αίσθηση της ακοής, παίζει και νιώθει τη μουσική σα δόνηση και περνάει ωραία. Όλο αυτό ίσως έχει μια ανιδιοτέλεια και αυθεντικότητα, γιατί το παιδί αυτό μάλλον θα παίξει μουσική όπως ακριβώς γουστάρει. Για να περάσει ωραία.
Ένα άλλο παιδί μπορεί να βλέπει τη μουσική σαν εμπόρευμα. Να υπογράψει με μια εταιρία. Να βάλει στη συναυλία είσοδο 10 ευρώ. Και να ζητήσει από το μαγαζί 200 ευρώ αμοιβή. Αν θέλει να πληρωθεί, αυτό το παιδί μάλλον δεν μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Ας πούμε, να φύγει από τη σκηνή για να κάνει σεξ στην τουαλέτα. Να κάψει το συμβόλαιο της εταιρίας onstage όταν μπει το σόλο. Ή να σπάσει τους ενισχυτές, τα μικρόφωνα, το πιάνο και τα ντραμς του μαγαζιού. Πρέπει μάλλον να παίξει με τον τρόπο και για το χρόνο που θέλει το κοινό, η εταιρία και το μαγαζί, που το πληρώνουν για να παίξει.
Σ’ αυτά, λέω «ίσως» και «μάλλον», γιατί το σκηνικό είναι σχετικό, όχι απόλυτο. Μια χαρά αυθεντικός είναι ο Αγγελάκας ή όσο ζούσε ο Λουκιανός. Κι απ’ την ανάποδη, μια χαρά ψώνια μοιάζουν να είναι κάποια παιδιά που στήνουν δωρεάν live για να κάνουν δημόσιες σχέσεις, αντί για μουσική.
Εγώ, προσωπικά, βλέπω τη μουσική σαν αίσθηση. Αρνούμαι να τη δω σαν εμπόρευμα, γιατί πιστεύω ότι ο κόσμος πρέπει να έχει ελεύθερη πρόσβαση στην επιστήμη και την τέχνη. Επιστήμη και τέχνη είναι πράγματα που βγαίνουν απ’ το μυαλό μας, μέσα από μια διανοητική διαδικασία. Σκέψη, ιδέες και άλλα. Οι ιδέες κι ό,τι άλλο φτιάχνει ο νους είναι ωραίο να δίνονται με τρόπο αυθεντικό και δωρεάν για να εμπνεύσουν τα παιδάκια. Δεν είναι ωραίο να πουλιούνται σε μια ελίτ. Ούτε είναι ωραίο να βγάζουμε έξω από το παιχνίδι τα παιδάκια που δεν έχουν λεφτά. Ακόμα, νιώθω προσβολή, όταν μου προτείνουν αμοιβή για να παίξω ή να πω τη γνώμη μου. Νιώθω ότι, αν πάρω αμοιβή, θα είναι selling out. Ότι ένα παιδί μου δίνει λεφτά και παίρνει κάτι από την ελευθερία μου. Το γράφω και στους όρους χρήσης του site. Η Rock for Food δε δέχεται λεφτά.
Παρ’ όλα αυτά, πολλές φορές, κολεκτίβες, πανεπιστήμια, οργανώσεις και παιδιά από άλλους χώρους, προτείνουν αμοιβή. Επειδή το θεωρούν στάνταρντ ότι πρέπει να πληρώσουν. Ή επειδή νομίζουν ότι θα μας προσβάλλουν, αν δε μας πληρώσουν. Ή επειδή πρέπει για κάποιο λόγο, project, φεστιβάλ ή ό,τι άλλο, να φανεί στα χαρτιά ότι πλήρωσαν. Αυτό έγινε πολλές φορές στο Crack Tour, όπου συνεργαστήκαμε με άπειρους χώρους, οργανώσεις ή πανεπιστήμια. Όπου υπήρξε κέρδος για οποιοδήποτε λόγο, αυτό πήγε σε συνεργάτιδες μουσικούς ή τεχνικούς ή σε δώρα για το κοινό.
Lidia: People ask how we survive. I told you, I’m a lioness. And Tziko is an elf. Είναι ξωτικό και τα βράδια βγαίνει έξω και πίνει αίμα. Money’s not in our list.
Most people don’t take us seriously, because, as we say in the Punk Theatre, we give water to cats for free. You see, cats can be the typical cats that we know. Let’s call these cats ‘cute cats’. Or they can be other things, like tigers. Let’s name these cats ‘tigers’. Now, I’m a lioness, so, I know that the tiny minority of cats, the 1% is tigers. The majority, the 99% is cute cats. Everyone knows that cute cats hate water. Tigers however love water, swimming and so on. I know this, because, I told you, I’m a lioness. When we give water to all cats for free, only tigers take it and join us, because they love it. No cute cat comes, because cute cats hate it. In Rock for Food, we speak of things, like truth. The majority of humans, the 99% is cute cats and hates these things. The minority of humans, the 1% is tigers and loves these things. Although our music is freely available to anyone, only tiger-humans take it and join us. I’m afraid, one day, cute cats will regret ignoring our water. Because they need it too, even though they hate it. Everyone knows that cute cats die, if they don’t drink water. I know, humans don’t die without truth. And they may not regret ignoring things like truth. But is cute-cat-life worth living? Without truth?
Another point. We ‘re not rich. We ‘re not speaking from above. We ‘re not privileged. We don’t live in safety. We ‘re in the same hard rage, like all cute cats and tigers. And we exist for a single purpose. To give all cats water for free.
And another one. In the Punk Theatre at least 5 cute cats turned into tigers.
Επόμενη ερώτηση παρακαλώ πολύ.

Hit Channel: Μάλιστα! Πέραν της μουσικής και των βίντεο, τελευταία είδαμε να δημιουργείτε και κάποια ντοκιμαντέρ. Πρώτο το αφιέρωμα στη Rock for Food, αλλά και μια έκπληξη, ένα ντοκιμαντέρ για μια φίλη σας, για την οποία καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μια απίστευτη αλλά και τραγική ιστορία.
Tziko: Το Decrack the Crack είναι ένα μίνι-ντοκιμαντέρ για τη φάση μας από το 2008 ως τις αρχές του 2021. Το SHE (‘SHE. The most innocent criminal.’) είναι για τη φίλη μας, τη Silvia De Boer, που χάθηκε πέρσι τον Αύγουστο.
Πριν μιλήσω για το ‘SHE’, να πω ότι, γενικά, αποφεύγω την επανάληψη. Ό,τι θέλαμε να πούμε το είπαμε με τη Στέλλα και τη Lidia στο ντοκιμαντέρ. Θα ξαναπούμε όμως κάποια πράγματα. Επειδή η Silvia είναι εξαίρεση. Επειδή μας αρέσει να μιλάμε γι’ αυτήν. Επειδή σε τέχνη και επιστήμη μας λένε ότι με την επανάληψη τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα. Επειδή, μετά το θάνατό της, η μαμά της, η Mama, μου είχε δώσει ένα γράμμα, όπου μου ζητούσε να μιλάω και να γράφω για την κόρη της. Κι επειδή η ίδια η Silvia θα ήθελε πολύ να ξαναπούμε ή να προσθέσουμε κάποια πράγματα.
Με τη Silvia γνωριστήκαμε πριν 4 χρόνια σε μια συναυλία στο Άμστερνταμ. Συγκατοικήσαμε την ίδια νύχτα. Είχε κάποια προβλήματα με τον πατέρα της. Ένα κωλόπαιδο που την είχε κακοποιήσει όταν ήταν μικρή. Μας πήρε περίπου 2 χρόνια να τα λύσουμε. Εκείνη την περίοδο δεν κάναμε καθόλου μουσική.
Lidia: But then we wrote Στο πρόσωπο αίμα for the bastard and the end of that story. Dead father. New band for Silvia.
Tziko: Το 2020, ξεκινήσαμε ένα project σε ένα πανεπιστήμιο. Ήταν για την ελεύθερη πρόσβαση στην επιστήμη και την τέχνη. Μαζί μας είχαμε επιστήμονες από Αμερική, φίλους του Aaron Swartz, ξαδέρφου της Silvia. Ο Aaron ήταν hacktivist, γνωστός για τον αγώνα του για ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία. Πριν περίπου 10 χρόνια, ο Aaron αντέγραψε πολλά αρχεία από μια ψηφιακή βιβλιοθήκη. Με αφορμή αυτό, η κυβέρνηση (ΗΠΑ) κατασκεύασε ένα σωρό fake κατηγορίες εναντίον του. Ο Aaron δε βόλευε το σύστημα του copyright. Κι η κυβέρνηση τον έφαγε. Το παιδί κρεμάστηκε λίγο πριν ξεκινήσουν τα δικαστήρια.
Το project μας με τη Silvia είχε διάφορα side projects. Σ’ ένα απ’ αυτά, ζητούσαμε κατάργηση του copyright για την επιστημονική ύλη. Η Silvia έκανε περίπου ό,τι έκανε κι ο Aaron. Αντέγραψε πολύ υλικό από μια ψηφιακή βιβλιοθήκη. Μετά, ένα bot έστειλε το υλικό στο dark web. Όπως έγινε και με τον ξάδερφό της, στήθηκαν πολλές fake κατηγορίες. Για να τη φάνε, να την κλείσουν φυλακή. Η Silvia ξέφυγε, πήγε με τη Mama Λατινική Αμερική. Τον Αύγουστο του 2021, έκανε μαθήματα καταδύσεων σε παιδιά.
H ιστορία τελείωσε απότομα. Σε μια βουτιά, εμφανίστηκαν καρχαρίες. Η Silvia έσωσε την ομάδα. Ανέβασε τα παιδιά στη βάρκα. Κι έμεινε μόνη στο νερό. Η Mama δεν είχε βουτήξει στην κατάδυση. Ήταν στη βάρκα και είδε το παιδί της να φεύγει με φρικτό τρόπο. Όταν έμαθα τα νέα, ήμουν Ελλάδα. Ταξίδεψα Αμερική. Και πίσω Άμστερνταμ με τη Mama. Όταν επέστρεψα Ελλάδα αργότερα, ήρθε κι άλλη φρικτή είδηση. Η Mama είχε αυτοκτονήσει.
Τους επόμενους μήνες, φτιάξαμε το ντοκιμαντέρ ‘SHE’.
Lidia: And we made three albums for Silvia. Also, a public speech in the academia. In response to Silvia’s death, Tziko and I called for four things. Hon, can I repeat?
Tziko: Go ahead.
Lidia: It’s text taken from our speech to an audience of programmers, coders and AI-experts, supporting Silvia. We both know the text by heart. It’s written on the board in Silvia’s office. It goes:
‘Number 1. The prosecutor must be held responsible.
Number 2. The university must find its way again. Because it lost it. It could have saved Silvia with a fucking public statement. But it denied.
Number 3. All scientific studies from all time must become freely accessible to the people.
Number 4. The system must change. Prosecutors attack people, like Aaron and Silvia, but no banker has gone to prison since the alleged financial crisis’.
Among these calls, we succeeded in two. The prosecution was responsibilised. And the university did make its statement. A bit late however. On the other two calls, we still fight for free access to scientific studies. And we still rage against the system.
Silvia didn’t pass away. Estela beautifully puts it in the documentary. ‘Silvia’s not dead, they will be’. The system doesn’t like people, like Silvia and Aaron. Because they are tigers. They are the 1% that we mentioned earlier. Tigers live in the wild or in the zoo. When they enter cities, they are dangerous to the money-driven system. So, the system takes tigers out. In the wild. In prison. Or in peace.

Hit Channel: Αν κάποιος/κάποια θέλει να κατανοήσει τη Rock for Food, μπορεί να το κάνει μέσω αυτών των ντοκιμαντέρ;
Tziko: Πριν αρκετούς μήνες, δοκιμάσαμε με τη Lidia κάτι παρόμοιο. Βλέπαμε βίντεο στο youtube, για να μάθουμε μια τεχνική street-rage/dance. Ήταν επικίνδυνο. Τσακίσαμε πλευρά, νύχια, ώμους, γόνατα και κεφάλια. Μετά πήγαμε στη σχολή, το ζήσαμε, κάναμε μαθήματα και πήραμε το μάστερ. Δε νομίζω ότι αρκεί η οθόνη, για να καταλάβει κάποιο παιδί ιστορίες, σαν αυτή της Silvia. Τη Silvia την ξέρουν πραγματικά μόνο όσες ήπιαν μαζί της, όσες έκαναν έρωτα μαζί της, όσες χόρεψαν μαζί της, όσες ταξίδεψαν μαζί της ή όσες κράκαραν μαζί της.
Lidia: We do things with few people. For example, I only spit on Lidia, Tziko or Zia. Spitting is saliva-feeding. Ταΐζει σάλιο. We learnt that from Nadine and Tziko, who go out in night bars and spit on each other’s faces for fun. And Tziko only eats with me or Estela or few others. That we are selective doesn’t make us exclusive in an absolute fashion. Ok, we have excluded many idiots. But that’s another thing. We like becoming locals everywhere. We like becoming familiar with everyone, whom we may then include or exclude. I think people should try familiarity and then make choices, opt in or out. So come crack with us to know us.

Hit Channel: Σε μια πιο γενική ερώτηση. Τι αποτυπώνεται στη μουσική και τα βίντεο σας;
Tziko: Αυτά που ζούμε κι αυτά που σκεφτόμαστε.
Το «τραγούδι» το βλέπουμε σα «μουσική + στίχοι». «Μουσική» δεν εννοούμε το «ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο» των ωδείων. Ούτε τα «είδη μουσικής», που υπηρετούν μια εταιρία και τη βοηθούν να πλησιάσει πιο εύκολα ένα target group. Τη μουσική τη βλέπουμε σα μια διαδικασία, όπου βάζουμε ήχους πάνω στο χρόνο και ακολουθούμε ή παραβιάζουμε κανόνες, όπως η μελωδία ή ο ρυθμός. Ακόμα, το «στίχο» το βλέπουμε, γενικά, σαν κείμενο.
Lidia: As we tell children in the Punk Theatre, song-writing is like fucking. The ‘music’ fucks the ‘lyrics’. And the result, the baby is the ‘song’. The song is neither the one parent, the lyrics, nor the other parent, the music. It’s something new. With heaviness of another type. Can be 1 + 1 = 300, if the song is good. Or 1 + 1 = 0, if the song sucks.
Tziko: Αυτή η ένωση γίνεται solo ή ομαδικά. Όταν γίνεται ομαδικά, βοηθάει απίστευτα ο Αλέξανδρος Μακρής, που γράφει τέλειες μουσικές. Ή η Χρυσάνθη, που γράφει ρυθμό, ντραμς. Ή η Ναντίν, που γράφει μπάσο ή φωνή.
Lidia: In my notes, it says ‘audience slash lyrics’.
Tziko: Ναι, το κοινό γράφει τους στίχους. Το κοινό είναι η παρέα μας. Είναι μέσα στο παιχνίδι.
Lidia: Ψαγμένο. Διαβασμένο audience. The protagonist.
Tziko: Τα τραγούδια μιλάνε για τις εμπειρίες και σκέψεις μας με τη Silvia, τη Lidia, τη Στέλλα, την Πηνελόπη, τη Ναντίν και άλλα παιδιά. Δε γράφουμε για να χαράξουμε πορεία. Γράφουμε για να πούμε για πράγματα που ζούμε και σκεφτόμαστε και που πιστεύουμε ότι ίσως αξίζει ή δεν αξίζει να βιωθούν από άλλα παιδιά ή να μοιραστούν με άλλα άτομα.
Lidia: The cats and the free water.

Hit Channel: Επόμενες κινήσεις, σκέψεις για το μέλλον; Πού θα σε δούμε, τι νέο να περιμένουμε;
Tziko: Μέχρι σήμερα η φάση προχώρησε από μόνη της. Επειδή δε γινόταν αλλιώς. Έτσι θα συνεχίσει. Με τη Χρυσάνθη, θα κάνουμε ντου τον Ιούλιο στο Μακρή να γράψουμε ένα μίνι-άλμπουμ. Με την Ναντίν και τον Shayne, θα κάνουμε live και δίσκο στο Ντιτρόιτ τον Αύγουστο. Μετά ελπίζουμε να ταξιδέψουμε με Άνχελ, Στέλλα ή Λιδίες με το τροχόσπιτο.
Lidia: And we will give birth to free art and free science. Because we, lionesses and elves, cannot give birth to humans.